Η Αστραλια

Ητανε δεν ητανε τεσσαρων.
Ποδια σαν κλαρακια.Μουτρακι στρογγυλο θαρρεις φτιαγμενο με διαβητη.Μαλακια καρε κοντα.Ξανθα.
Φραντζα ισια και κοντη κομμενη απ'το χερι της γιαγιας.
Ματια φεγγαρια.Φεγγαρια μελαγχολικα.
Καθεται καταχαμα με το ριγε φορεματακι και το ροζ πλεκτο μπολερακι της.
-Μαρια ελα πουλακι μου να φας.Δεν ακους που σε φωναζω?
-Ελα Μαρακι μου και θαρθουν σε λιγο καιρο η μαμα σου να δουν ποσο μεγαλωσες!
-Ελα παιδι μου και μη με παιδευεις!Ελα να φας να μεγαλωσεις.Και οταν μεγαλωσεις θα πας και συ στην Αυστραλια.
-Γιαγια αποκριθηκε το κοριτσακι.
-Γιαγια? Αν πεθανουν αραγε εκει στην Αστραλια εχει χωμα να τους θαψουν?
Ημαρτον Κυριε ψιθυρισε η γιαγια και ξαναμπηκε στο σπιτι.
Ημαρτον κορη μου μ'αυτο σου το παιδι!